எங்கே எனது கவிதை

மணிக்கொரு கவிதையென
மலர்ந்து வந்த கவிதைகளை
மாலையாய் கட்டி வைத்து
மங்கைக்கு சூட்டிடவே
நாளொன்று பார்த்து வைத்து
நாயகியை நாடுகையில்
புன்னகை பூத்தவாறு
என்னவளும் என்னவென்றாள்

மின்னலின் கீற்றொன்று
கண்ணினைப் பறிப்பதுபோல்
என்னவளின் விழிப்பார்வை
என்னையும் பறித்ததன்று...

என்ன செய்வதென்று
ஒன்றுமே புரியவில்லை...
மீண்டும் புன்னகையில்
என்னவளும் என்னவென்றாள்...

“எங்கே எனது கவிதையென”
எங்கிருந்தோ ஓர் குரல்
என்னைவந்து உசுப்பிவிட
கவிதையைத் தேடுகின்றேன்
கவிமாலை காணவில்லை....

வந்த வாய்ப்பொன்று
வழிதவறிப் போகலாமா?!
மனமே வரவில்லை
மறுபடியும் தேடுகின்றேன்
அங்குமிங்கும் ஓடுகின்றேன்
அப்படியே தாவுகின்றேன்...

ஐயோ... அம்மா....

கண்விழித்து பார்க்கின்றேன்
கவிதாவைக் காணவில்லை....

கவிதை கிடைத்து விட்டது